In de jaren van mijn transitie, en zeker in de beginjaren ervan, kreeg ik regelmatig het antwoord: als je daarvoor kiest. Pardon? Een keuze?
Geen keuze
Ik heb mijn transgenderidentiteit nooit ervaren als een keuze. Het was lange tijd een last, een vloek. De speling van de natuur heeft er voor gezorgd dat ik me niet goed voelde in mijn mannelijk lichaam. Ik had daar niet voor gekozen. Ook cismannen kiezen er niet voor om man te zijn. Evenmin als cisvrouwen ervoor kiezen om vrouw te zijn. Zo simpel is het niet.[1]
Trouwens, waarom zou ik ervoor kiezen me vrouw te voelen, terwijl ik fysisch een man was, wetende dat me dit heel wat moeilijkheden op de hals zou halen. Waarom zou ik ervoor kiezen om mij te laten aanstaren, om mij te laten beledigen? Hoe zou ik het in mijn hoofd halen om mij te laten bedreigen? Ik zou wel masochistisch moeten zijn. Waarom zou ik ervoor kiezen om vrienden te verliezen, om onbegrip te oogsten, om door mijn familie de rug toegekeerd te worden? Waarom zou ik ervoor kiezen om tien jaar van mijn leven te spenderen aan zoeken, worstelen, pijn lijden? Zou ik mijn geld en tijd niet beter kunnen spenderen aan plezante dingen, aan reizen, aan theater, uitgaan? Waarom zou ik tijdens mijn transitie meer dan €10.000,00 uitgeven aan logopedie, ontharen, artsen, operaties? Waarom zou ik ervoor kiezen om mijn lichaam op de proef te stellen? Om te laten snijden in mijn lichaam en het te laten aanpassen, wetende dat er risico’s zijn op schade, op problemen? Waarom zou ik ervoor kiezen om levenslang te dilateren, om levenslang hormonenstickers te plakken? Ik zou toch goed zot moeten zijn om daarvoor te kiezen, zo maar, omdat ik dat “leuk” vind.
Toch een keuze
Ja, ik heb gekozen voor een volledige transitie, gaandeweg. Maar niet omdat ik dit nu echt wou. Wel, omdat ik niet anders kon. Ik stond voor een afgrond. Het pad van ontkenning, van het gevecht ertegen zou uiteindelijk leiden tot de dood. Ik sloot me af van de buitenwereld, ik werd een onaangenaam persoon, neigde naar depressies. Het leven had geen zin meer, ik was de anderen tot last, en kon maar beter uit hun leven verdwijnen. Ik zou uiteindelijk ook wel tot de 40% van zelfdoders gaan behoren bij transgenders. Was dat wat ik wou?
Neen, ik wilde leven, ik wilde mezelf zijn. En om dat te kunnen, was er maar één optie. Mezelf aanvaarden als transgender – lang niet zo evident, als je zou denken – en de nodige stappen te zetten om mijn lichaam én mijn sociale positie in overeenstemming te brengen met mijn gevoelens en beleving. Mijn keuze om de transitie te doen, was een keuze ten leven, weg van de dood.
[1] Cismannen zijn personen die geboren zijn als mannelijk en wiens gender hiermee overeenstemt. Cisvrouwen zijn vrouwen die geboren zijn als vrouwelijk en wiens gender hiermee overeenstemt.
