het wilde Westen

Na het eerste seizoen was er twijfel. Zouden we verder kijken of niet. In het eerste seizoen zagen we immers dat menselijke bezoekers van het park Westworld hun lusten botvierden op de hosts, uiterlijk als mensen geconcipieerde robots zeg maar, d.m.v. seks en vechten en moorden, zonder de eis van verantwoording, zonder gewetenswroeging. In ieder geval destructief en weinig stichtelijk. Toch was ik nieuwsgierig naar het vervolg. De hosts hadden immers een revolutie ontketend en voor een bloedbad gezorgd onder mensen. Hoe zouden ze verder gaan in hun revolutie?

Lees verder ...

in het verborgene

Verborgen, het lijkt wel het sleutelwoord tot het Rijk Gods. God is in het verborgene, God ziet in het verborgene. En uw Vader die in het verborgene ziet, zal het u belonen. In het stukje tekst dat we hebben gehoord komt het verborgene zesmaal voor. Nochtans hebben we eerder gehoord/gelezen dat ons licht moet schijnen voor de mensen zodat zij onze goede daden kunnen zien. (cf. Mt 5, 13-16) We moeten zout en licht zijn voor de wereld. De lamp die we aansteken, mogen we niet onder de korenmaat zetten, maar moeten we op een standaard zetten zodat hij licht geeft voor ieder in het huis. En dan horen we nu dat het allemaal in het verborgene moet gebeuren en dat we ons moeten terug trekken in ons huis. Wat wil Matteüs ons nu duidelijk maken? Is het verborgen? Of is het zichtbaar voor iedereen?

lees verder

Samen staan we sterk

De parabel van de barmhartige Samaritaan verhaalt over de hulp aan een gewonde. Hijzelf betaalde de kosten voor de verzorging aan de herbergier. Hij had naastenliefde beoefend. Mooi, fijn. Maar wat als de weg nu heel onveilig is, als overvallen door rovers schering en inslag zijn. Wat als een bende de weg terroriseert? Is de beoefende naastenliefde door de Samaritaan dan wel voldoende? Is hulp bieden, dan niet eerder dweilen met de kraan open? Versta me niet verkeerd, het verhaal van de barmhartige Samaritaan roept ons op de naastenliefde te beoefenen, en te kijken naar onze medemens. Daar is niets mis mee, in tegendeel. Maar er is meer nodig. Naast onmiddellijke hulp, noodhulp in een crisissituatie is er dikwijls ook nood aan een structurele aanpak. De geboden hulp aan de gewonde is noodzakelijk, maar lang niet voldoende – als ik verder fantaseer. Het is ook aangewezen om de onveiligheid aan te pakken. En het schrikbewind van de bende teniet doen. Misschien moet er wel in een huisartsenwachtpost worden voorzien. Dat de Samaritaan dat niet alleen kan realiseren, lijkt me evident.

Lees er meer over in politieke liefde.