het wilde Westen

Na het eerste seizoen was er twijfel. Zouden we verder kijken of niet. In het eerste seizoen zagen we immers dat menselijke bezoekers van het park Westworld hun lusten botvierden op de hosts, uiterlijk als mensen geconcipieerde robots zeg maar, d.m.v. seks en vechten en moorden, zonder de eis van verantwoording, zonder gewetenswroeging. In ieder geval destructief en weinig stichtelijk. Toch was ik nieuwsgierig naar het vervolg. De hosts hadden immers een revolutie ontketend en voor een bloedbad gezorgd onder mensen. Hoe zouden ze verder gaan in hun revolutie?

Lees verder ...

in het verborgene

Verborgen, het lijkt wel het sleutelwoord tot het Rijk Gods. God is in het verborgene, God ziet in het verborgene. En uw Vader die in het verborgene ziet, zal het u belonen. In het stukje tekst dat we hebben gehoord komt het verborgene zesmaal voor. Nochtans hebben we eerder gehoord/gelezen dat ons licht moet schijnen voor de mensen zodat zij onze goede daden kunnen zien. (cf. Mt 5, 13-16) We moeten zout en licht zijn voor de wereld. De lamp die we aansteken, mogen we niet onder de korenmaat zetten, maar moeten we op een standaard zetten zodat hij licht geeft voor ieder in het huis. En dan horen we nu dat het allemaal in het verborgene moet gebeuren en dat we ons moeten terug trekken in ons huis. Wat wil Matteüs ons nu duidelijk maken? Is het verborgen? Of is het zichtbaar voor iedereen?

lees verder

Vijftig tinten grijs?

Er is iets vreemds aan de hand in onze samenleving. Enerzijds is er de drang naar allemaal en overal hetzelfde, en anderzijds kan het verschil niet genoeg benadrukt worden.

Ik weet niet of het jullie al is opgevallen, maar je moet eens kijken naar de auto’s in het straatbeeld. Soms merk je nog eens een rode auto op, bij hoge uitzondering een gele. Maar voor de rest, lichtgrijs, metallic grijs, grijsblauw, donkergrijs en nog eens grijs. 50 tinten grijs. Wat een verschil met de jaren 70. De straat was één kleurenpalet, alleen al door de diversiteit van kleur en vorm in het wagenpark.

Of nog: in Brugge. Een caféhoudster had de tafels en stoelen van het terras in allerlei kleuren geschilderd. Mag niet, zegt de stad. Alleen beige, grijs of zwart is toegelaten. De vrouw in kwestie heeft dan maar voor beige gekozen.

Allemaal hetzelfde dan maar? Of toch niet? Hoe lang is de genderlijst niet ondertussen? LGB werd eerst LGBT, dan LGBTQ+ en ondertussen duikt hier en daar al LGBTQIA2S+ op. Van zodra er ook maar een beetje verschil op zit, komt er nog een hokje bij.

Eenvormigheid en verschil. Onze samenleving worstelt ermee. Stefan Hertmans legde in een essay vorig jaar de vinger op de wonde … Door verschillen te benadrukken, is er geen gemeenschappelijke grond meer, en kunnen we bijgevolg niet meer met elkaar praten.

lees meer …

Samen staan we sterk

De parabel van de barmhartige Samaritaan verhaalt over de hulp aan een gewonde. Hijzelf betaalde de kosten voor de verzorging aan de herbergier. Hij had naastenliefde beoefend. Mooi, fijn. Maar wat als de weg nu heel onveilig is, als overvallen door rovers schering en inslag zijn. Wat als een bende de weg terroriseert? Is de beoefende naastenliefde door de Samaritaan dan wel voldoende? Is hulp bieden, dan niet eerder dweilen met de kraan open? Versta me niet verkeerd, het verhaal van de barmhartige Samaritaan roept ons op de naastenliefde te beoefenen, en te kijken naar onze medemens. Daar is niets mis mee, in tegendeel. Maar er is meer nodig. Naast onmiddellijke hulp, noodhulp in een crisissituatie is er dikwijls ook nood aan een structurele aanpak. De geboden hulp aan de gewonde is noodzakelijk, maar lang niet voldoende – als ik verder fantaseer. Het is ook aangewezen om de onveiligheid aan te pakken. En het schrikbewind van de bende teniet doen. Misschien moet er wel in een huisartsenwachtpost worden voorzien. Dat de Samaritaan dat niet alleen kan realiseren, lijkt me evident.

Lees er meer over in politieke liefde.