Er is iets vreemds aan de hand in onze samenleving. Enerzijds is er de drang naar allemaal en overal hetzelfde, en anderzijds kan het verschil niet genoeg benadrukt worden.
Ik weet niet of het jullie al is opgevallen, maar je moet eens kijken naar de auto’s in het straatbeeld. Soms merk je nog eens een rode auto op, bij hoge uitzondering een gele. Maar voor de rest, lichtgrijs, metallic grijs, grijsblauw, donkergrijs en nog eens grijs. 50 tinten grijs. Wat een verschil met de jaren 70. De straat was één kleurenpalet, alleen al door de diversiteit van kleur en vorm in het wagenpark.
Of nog: in Brugge. Een caféhoudster had de tafels en stoelen van het terras in allerlei kleuren geschilderd. Mag niet, zegt de stad. Alleen beige, grijs of zwart is toegelaten. De vrouw in kwestie heeft dan maar voor beige gekozen.
Allemaal hetzelfde dan maar? Of toch niet? Hoe lang is de genderlijst niet ondertussen? LGB werd eerst LGBT, dan LGBTQ+ en ondertussen duikt hier en daar al LGBTQIA2S+ op. Van zodra er ook maar een beetje verschil op zit, komt er nog een hokje bij.
Eenvormigheid en verschil. Onze samenleving worstelt ermee. Stefan Hertmans legde in een essay vorig jaar de vinger op de wonde … Door verschillen te benadrukken, is er geen gemeenschappelijke grond meer, en kunnen we bijgevolg niet meer met elkaar praten.
