Ze was verrast. Verrast door de vastberadenheid. Verrast door de snelheid. Opeens was er geen twijfel meer. Opeens was de beslissing genomen, geruisloos, zonder veel poes pas. En toch, juist de snelheid en de zekerheid hadden haar verrast.
Ze had de boot heel lang afgehouden, al maanden, zelfs verschillende jaren. Ze kon het niet. Ze zag de mogelijkheden niet. Ze kon zich niet voorstellen de stap te zetten. Zo fundamenteel, zo ingrijpend. Ja, tot op een bepaald punt is er nog een weg terug, maar daar paste ze voor. Eens de beslissing genomen, dan moet je er voor gaan. Dat heeft ze zich altijd voorgehouden. Ja, OK, de omstandigheden kunnen veranderen. Je kunt ook maar een beslissing nemen met de elementen die voorhanden zijn op het moment van de beslissing zelf. En dan kan het achteraf gebeuren dat bijsturing nodig is, dat de beslissing toch niet zo goed uitdraait. Allemaal waar, geen twijfel mogelijk. En toch. Deze keer ging het verder. De beslissing die ze niet durfde nemen, was meer dan dat. Ze stelde haar identiteit op scherp. Wist ze wel wie ze was, wie ze wilde zijn en wilde worden? Was ze bereid offers te brengen?
Offers? Wat een onverwachte, ja zelfs een onterechte vraag. Ze had al lang offers gebracht. Hoe zou het anders komen dat sommige mensen het contact meer haar verbraken. Hoe zou het anders komen dat sommigen niet meer wisten wat te zeggen, en dus afstand hielden? Ze was al lang over die hindernis heen. Als dit een offer was, wel dan had ze dat allang gebracht.
En toch. Er was een maar. Er was een hindernis die ze niet kon nemen. Een hindernis die ze haar naaste omgeving niet kon aandoen. Het leven was al moeilijk genoeg. Om dat er nu ook nog eens bij te nemen? Zouden ze het wel aanvaarden? Zouden ze er mee overweg kunnen? Hoewel, is er reden om schrik te hebben? Zou ze afgewezen worden? Zou het toch tot spanningen leiden? Uiteindelijk hadden ze, samen met haar, toch al een hele weg afgelegd. Ze was op weg gegaan, vol vuur en toch ook onzeker. Benieuwd naar wat ze onderweg zou tegenkomen. Benieuwd waartoe de weg haar zou leiden. Schoorvoetend, en niet gelovend dat het ooit haar deel zou worden. Een beetje naïef? Gaandeweg was het haar duidelijk geworden. De mens evolueert voortdurend. Er is geen punt waar hij of zij voor eeuwig blijft hangen. Ook voor haar was dat realiteit. De ontwikkeling van haar identiteit was niet af te remmen, laat staan te stoppen. Neen, er was geen eindpunt – dat is de dood, en dan nog. Er zijn mijlpalen, vast en zeker, maar een eindpunt? Ze had tot haar eigen verbazing vastgesteld dat de groei niet te stuiten is. Worden wie je bent, dat werd haar levensmotto. Ze was al die persoon, die iemand, dat wezen. En toch moest en moet ze groeien, toch moest en moet ze (nog meer) die iemand worden, met steun van anderen. Krijgt een mens, in normale omstandigheden, geen leven lang om te worden wie hij of zij in wezen is?
Opeens was de beslissing genomen, zeker als ze was. Eerlijk? Neen. Eigenlijk had ze de beslissing niet dan genomen. De beslissing was al veel vroeger genomen, zonder dat ze het wist. De beslissing om verder te gaan stond immers al lang in de sterren geschreven. Alleen, een mens moet durven tussen de sterren te lezen. Ze had het opeens wel aangedurfd. Ze zag opeens de weg die voor haar lag. Het bracht haar rust. Onverwacht had ze immers een stuk toegevoegd aan de puzzel van haar leven. De beslissing was genomen, onverwacht. Een hindernis was overwonnen. Ze kon verder gaan, op weg naar zichzelf, de toekomst tegemoet.Geplaatst in Uncategorized | Getagged identiteit, mens worden | Een reactie plaatsen | Bewerken
Oospronkelijk verschenen op 30 januari 2015
